Międzynarodowa Organizacja Zdrowia (WHO) szacuje, że depresja i stany lękowe prowadzą do rocznych strat w światowym PKB w wysokości jednego biliona dolarów. Jest to wartość równa PKB wypracowywanemu w Polsce przez dwa lata. Żeby użyć jeszcze bardziej dosadnego porównania – według Economist Intelligence Unit koszty globalnego ocieplenia do 2050 roku sięgną łącznie (!) 8 bilionów dolarów. Przez całe nadchodzące 30 lat. Tymczasem koszty depresji i lęku to bilion dolarów rocznie. Jest to też pięciokrotnie więcej niż roczne koszty katastrof naturalnych.

Skutki tych zaburzeń przekładają się w sposób oczywisty na koszty dla pracowników (utracone dochody, zakup leków, wizyty u leka­rza), pracodawców (uczestniczenie w kosztach zwolnienia lekarskiego, brak pracownika w pra­cy, zmniejszenie efektywności pracy), a także dla państwa (koszt zasiłku chorobowego, obciążenie systemu opieki zdrowotnej). Z całą pewnością można przyjąć zatem założenie, że zapobieganie skutkom wypalenia zawodowego leży w intere­sie nie tylko stron stosunku pracy, ale także całe­go społeczeństwa. Dlatego zrozumienie tego zja­wiska i wprowadzenie środków zapobiegających jego występowaniu jest jednym z najważniejszych wyzwań współczesnego rynku pracy.

Co ważne, WHO szacuje, że na każdego dolara wydanego na terapię gospodarka zyskuje aż 4 dolary. Trudno znaleźć dziedzinę, w której zwrot z inwestycji jest tak duży. Oznacza to, że inwestycja w zdrowie psychiczne pracowników jest jednym z największych ukrytych potencjałów rozwojowych światowej gospodarki.

Wypalenie zawodowe to coraz większy problem, który może dotknąć każdego pracownika, bez względu na zajmowane stanowisko.  Jako lider zespołu masz możliwość wprowadzenia rozwiązań, które pomogą chronić przed wypaleniem zarówno Twoich pracowników, jak i Ciebie samego. W końcu, aby dobrze wspierać innych, musisz zadbać też o własny komfort i zdrowie psychiczne. W tym artykule podpowiemy dlaczego temat wypalenia powinien zainteresować każdego przedsiębiorcę, jak rozpoznawać pierwsze oznaki wypalenia zawodowego w zespole i u siebie, oraz jak wprowadzić proste zmiany, które pomagają zachować zdrową równowagę i dobrą atmosferę. Ostatecznie, to właśnie małe kroki i dbałość o codzienne detale robią wielką różnicę.

Dlaczego ten temat powinien zainteresować każdego przedsiębiorcę?

Wypalenie zawodowe to problem, który wpływa bezpośrednio na najważniejsze elementy działalności każdej firmy: wydajność, zaangażowanie zespołu i wyniki finansowe.

Koszty finansowe.
Wypalenie prowadzi do absencji, spadku produktywności, większej rotacji pracowników i zwiększonych kosztów rekrutacji. Według badań, wypaleni pracownicy są nawet o 30-40% mniej efektywni, a rotacja może kosztować firmę od 6 do 9 miesięcy wynagrodzenia jednego pracownika.

O tym rosnącym problemie i jego kosztach społeczno-ekonomicznych w Polsce świadczą m.in. dane ZUS. Jak się okazuje, z powodu depresji, zaburzeń ada­ptacyjnych i stresu w pracy liczba dni absencji chorobowej pracowników w 2020 r. wynosiła aż 17,6 miliona i była ponad dwukrotnie większa niż w 2012 r. W tym samym okresie całkowita liczba dni absencji z powodu zwolnień lekarskich zwięk­szyła się o 24%. Jednocześnie udział zwolnień le­karskich z powodu stresu i depresji zwiększył się między 2012 r. a 2020 r. z 4% do 7%. Przedsta­wione dane wskazują, że problem ten stale nara­sta i niebawem co dwunaste zwolnienie lekarskie może być spowodowane zaburzeniami związany­mi z depresją i stresem w pracy. Przedstawione dane zbiorczo ujmują zwolnienia z powodu depre­sji i stresu w pracy. Jest tak z uwagi na podobień­stwo tych problemów i ich korelację, a także wsku­tek tego, że wypalenie zawodowe nie jest obecnie samoistną przesłanką do wystawienia zwolnienia lekarskiego.

Wizerunek firmy.
Organizacje, które ignorują ten problem, ryzykują utratę reputacji w oczach obecnych i potencjalnych pracowników. W dobie portali takich jak LinkedIn czy Glassdoor, firmy słynące z wypalającej atmosfery mają trudności w przyciąganiu talentów.

Prawo i regulacje.
W wielu krajach wypalenie zawodowe zaczyna być uznawane za problem zdrowotny i prawny. Przedsiębiorstwa, które nie wdrażają działań prewencyjnych, mogą być narażone na ryzyko związane z odpowiedzialnością za zdrowie pracowników.

Przewaga konkurencyjna.
Przedsiębiorstwa, które inwestują w dobrostan pracowników, zyskują bardziej zmotywowane, lojalne zespoły. Dbałość o zdrowie psychiczne zwiększa innowacyjność, produktywność i zaangażowanie – co przekłada się na wyniki biznesowe.

Dbanie o przeciwdziałanie wypaleniu zawodowemu to nie tylko wyraz troski o ludzi, ale także rozsądna decyzja biznesowa, która zmniejsza koszty, zwiększa konkurencyjność i wspiera rozwój organizacji. Dlatego ten temat dotyczy każdej organizacji, która chce prowadzić skuteczny i zrównoważony biznes.

Czym jest wypalenie zawodowe?

Wypalenie zawodowe to złożony syndrom, który wynika z długotrwałego i niezarządzanego stresu związanego z pracą. Charakteryzuje się wyczerpaniem emocjonalnym, depersonalizacją oraz obniżonym poczuciem własnej wartości zawodowej.

W 2019 r. Światowa Organizacja Zdrowia wpisała wypalenie zawodowe do Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD-11)  z datą wejścia w życie  1 stycznia 2022 roku.  Zgodnie z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób to syndrom zawodowy, którego efektem jest przewlekły stres w miejscu pracy, z którym nie udało się skutecznie poradzić (QD85). WHO nie zakwalifikowała wypalenia zawodowego jako jednostki chorobowej ani stanu medycznego. Wypalenie zawodowe to syndrom mogący wpłynąć na stan zdrowia pracownika, a nie choroba sama w sobie. 

Wypalenie zawodowe:

• wbrew powszechnemu przekonaniu nie jest jednostką chorobową, 
• nie można skorzystać ze zwolnienia lekarskiego (L4) wyłącznie z powodu samego poczucia wypalenia zawodowego, 
• wypalenie zawodowe nie jest także chorobą zawodową, 
• wypalenie zawodowe to syndrom, który wywołuje schorzenia m.in. depresję, nerwicę i to one są jednostką chorobową do L4.

Komu zagraża wypalenie?

Wypalenie zawodowe, paradoksalnie, często dotyka osoby najbardziej zaangażowane w swoją pracę. Nie chodzi tylko o samą motywację, ale o jej charakter – idealizowanie pracy i wyznaczanie sobie zbyt ambitnych, często wręcz nierealistycznych celów. Zarówno bowiem zbyt niskie, jak i zbyt wygórowane aspiracje nie sprzyjają osiąganiu zawodowej satysfakcji i zadowoleniu z pracy.

Duże znaczenie mają również trudne warunki pracy. Kiedy codzienne obowiązki wymagają ciągłego zaangażowania, pomocy innym, podejmowania odpowiedzialnych decyzji, a jednocześnie brakuje wsparcia ze strony instytucji, jasnych zasad oceny czy bieżącej informacji zwrotnej, łatwo stracić motywację i poczuć się wypalonym.

Innym problemem są nieskuteczne sposoby radzenia sobie ze stresem, takie jak unikanie problemów czy wycofywanie się w trudnych sytuacjach. Utrudniają one osiąganie zawodowych celów, co z kolei wzmacnia poczucie wypalenia. Na dodatek wypalenie może jeszcze bardziej osłabiać umiejętności radzenia sobie ze stresem, tworząc błędne koło.

Niektóre zawody, takie jak te związane z pomaganiem innym – na przykład lekarze, nauczyciele, psychologowie czy pracownicy socjalni – są szczególnie narażone na wypalenie zawodowe. Wynika to z dużego poziomu odpowiedzialności, emocjonalnego obciążenia i konieczności nieustannego zaangażowania. Jednak wypalenie może dotknąć każdego, niezależnie od wykonywanego zawodu. Nawet osoby pracujące w pozornie mniej wymagających środowiskach mogą zmagać się z tym problemem, jeśli doświadczają chronicznego stresu, braku wsparcia, nierealistycznych oczekiwań lub trudności w radzeniu sobie z presją. Wypalenie nie wybiera – jego ryzyko wzrasta wszędzie tam, gdzie kumuluje się nadmiar obowiązków, brak równowagi i ograniczone możliwości regeneracji.

Oprócz zawodu, na ryzyko wypalenia wpływają również inne czynniki, takie jak:

• Wysokie wymagania zawodowe: ciągła presja na osiąganie celów, nadmiar obowiązków.
• Brak wsparcia ze strony przełożonych i współpracowników: brak uznania za pracę, poczucie osamotnienia.
• Niska autonomia: brak możliwości wpływu na swoje zadania i sposób ich wykonywania.
• Niestabilne warunki pracy: częste zmiany w organizacji pracy, brak perspektyw rozwoju.
• Konflikty w miejscu pracy: złe relacje ze współpracownikami lub przełożonymi.
• Cechy osobowości: perfekcjonizm, wysokie oczekiwania wobec siebie, trudności w radzeniu sobie ze stresem.

Rozpoznawanie oznak wypalenia zawodowego.

Wypalenie zawodowe nie zawsze jest oczywiste na pierwszy rzut oka. Często pojawia się stopniowo i dotyka najbardziej zaangażowanych pracowników. Jakie są jego pierwsze oznaki?

1. Stałe zmęczenie i brak energii – nawet rano.
2. Zmniejszone zaangażowanie – brak entuzjazmu wobec zadań.
3. Negatywne podejście do pracy – częste skargi, sarkastyczne komentarze.
4. Obniżona produktywność – trudności z koncentracją.

Pierwszy stopień wypalenia się (wyczerpanie)  to stadium ostrzegawcze, z którym większość z nas jest w stanie walczyć. Podstawowe sygnały tego stadium to nieustępujące objawy przeziębienia, bóle głowy, bezsenność i uczucie irytacji. Jako potrzebną interwencję, mającą na celu zapobiegnięcie dalszemu rozwojowi tych objawów, uznaje się konieczność zmniejszenia obciążenia pracą oraz krótki wypoczynek, które często wystarczą by powrócić do właściwego funkcjonowania. Ważne jest by nie czekać ale aktywnie działać w swoim interesie.

Drugi stopień wypalenia się (cynizm) obejmuje objawy opisane w stopniu pierwszym, są one jednak bardziej stałe i trwają dłużej. Nowymi zaś objawami bardzo charakterystycznymi dla tego etapu są: wybuchy irytacji, gorsze wykonywanie zadań zawodowych i traktowanie ludzi z pogardą. W tym stadium również możliwa jest walka z wypaleniem lecz musimy przeznaczyć więcej energii by osiągnąć pożądany rezultat. Aby skutecznie pokonać niszczące jednostkę objawy, interwencja wymaga dłuższego odpoczynku niż tylko weekend oraz zainteresowania się czymś innym poza pracą; może wymagać przedłużenia weekendu lub wzięcia urlopu. Wskazane jest także włączenie się w proces wsparcia i pomocy innych osób, np. współpracowników, osób bliskich, rodziny, przyjaciół.

Trzeci stopień wypalenia się wystąpi wtedy, gdy syndrom staje się chroniczny. Rozwijają się wówczas poważne fizyczne, psychologiczne i psychosomatyczne objawy, na przykład wrzody żołądka, nadciśnienie, napady depresji. Powszechnym spektrum uczuć osoby nim dotkniętej jest osamotnienie, alienacja, pustka, poczucie beznadziejności i bezradności. Na tym etapie do kryzysów związanych z pracą zawodową dołączają często inne, np. kryzysy życia rodzinnego. Osoby odczuwają w tej fazie największe problemy i najmniejszą satysfakcję ze swej pracy. Wraz ze sobą wypaloną cierpią również jej współpracownicy, przyjaciele, rodzina. Interwencją konieczną na tym etapie jest wizyta lekarska, choć nie zawsze może okazać się skuteczna. W stanie poważnej depresji niezbędne staje się długotrwałe leczenie psychiatryczne i psychoterapia.

Objawy wypalenia zawodowego.

W postępującym procesie wypalenia zawodowego w każdej sferze funkcjonowania jednostki rozwijają się i utrwalają symptomy przykrego dyskomfortu, stopniowo ogarniające nie tylko obszary życia zawodowego, ale także osobistego i intymnego.

Do najczęściej spotykanych objawów, na które skarzą się osoby dotknięte wypaleniem, należą:

1. Wyczerpanie fizyczne, a więc chroniczne zmęczenie bez widocznej przyczyny lub wyczerpanie bez uprzedniego wypalenia się; może towarzyszyć mu również widoczna utrata wagi i apetytu.
2. Bezsenność, która zaczyna dokuczać osobom dotychczas zdrowo śpiącym.
3. Napięcie mięśniowe, któremu towarzyszą różnorodne bóle bez wyraźnej przyczyny, wzrost potliwości oraz problemy gastryczno-żołądkowe.
4. Migrenowe bóle głowy o narastającej częstotliwości.
5. Zamartwianie się pracą, przejawiający się nadmiernym zaabsorbowanie m sprawami klientów (pacjentów, podopiecznych), „zabieraniem pracy” do domu, co prowadzi do stopniowego pochłaniania przez pracę życia osobistego pracownika.
6. Niezdolność do podejmowania decyzji, odznaczająca się narastającym niezdecydowaniem u osób wcześniej pewnych swych poczynań.
7. Oskarżanie innych za własne niepowodzenia, niezależnie od tego, czy niepowodzenie jest widoczne lub prawdziwe. Za własne niepowodzenia wini się wszystkich, na przykład system, kierownika, klienta.
8. Niecierpliwość i irytacja przeważnie wobec wszystkich wokół, w tym niekontrolowane wybuchy złości.
9. Cynizm widoczny w stosunku do klientów oraz współpracowników.
10. Poczucie winy spowodowane wynikami swojej pracy i obwinianie siebie za stresujący charakter pracy.
11. Obciążenie pracą przejawiające się niemożnością poradzenia sobie z liczbą obowiązków i spokojnego przemyślenia jakości ich wykonania.
12. Utrata entuzjazmu uwidoczniona mechanicznym reagowaniem na zadania, co skutkuje spadkiem jakości pracy; pojawia się znudzenie pracą.
13. Trudności z przyswajaniem nowych idei, bardzo powszechne u osób będących u progu wypalenia; poczucie, że wszystko już było i okazało się bezsensowne.
14. Inercja, czyli problem ze zrobieniem czegokolwiek, co dotychczas nie wymagało tak wielkiego wysiłku, na przykład problem z napisaniem sprawozdania.
15. Uzależnienie; nadmierne spożywanie alkoholu jest reakcją niektórych osób na wypalenie się; mogą być to również nadmierne ilości środków uspokajających, narkotyków.
16. Narzucona sobie izolacja przez osoby dotąd towarzyskie, unikające teraz kontaktów międzyludzkich (zawodowych i poza zawodowych), problemy w komunikowaniu się z innymi ludźmi, co stanowi często wskaźnik wypalenia się.

Działania zapobiegające wypaleniu zawodowemu.

Co może zrobić organizacja?

Świadomość druzgocących konsekwencji wypalenia zawodowego i jego niszczycielskiej siły w każdej sferze życia człowieka sprawia, że niezbędne staje się opracowanie skutecznych strategii zaradczych chroniących zdrowie pracowników narażonych na ten proces. Takie myślenie związane jest ściśle z etycznymi i profesjonalnymi normami postępowania, a odpowiedzialne za takie rozwiązania profilaktyczne są osoby zarządzające pracą w instytucji.

Wypaleniu zawodowemu można się przeciwstawiać między innymi poprzez:

1. Zwiększanie poczucia kompetencji zawodowej pracowników, wyposażanie ich w ogólne kompetencje radzenia sobie ze stresem. Chodzi przede wszystkim o takie przygotowanie zawodowe, które uwzględnia umiejętności społecznej i komunikacji interpersonalnej, właściwe wykorzystanie potencjału empatii zaangażowania.
2. Zwracając uwagę na rozwój pozytywnych ocen doświadczeń życiowych i możliwości kontroli sytuacji zawodowych. Wzmacniając mechanizmy kontroli i samoświadomość, można jednocześnie zmniejszyć zagrożenia wynikające z narastającego poczucia zależności i bezradności wobec sytuacji stresu.
3. Minimalizując czynniki ryzyka poprzez eliminowanie i obniżanie uciążliwości zawodowych, zwłaszcza pochodzenia makro społecznego, np. niskie zarobki, niski status społeczny, braki materialne i organizacyjne.
4. Poprzez właściwy wypoczynek, odnowę psychofizyczną, kreatywne spędzanie czasu wolnego oraz pielęgnowanie zainteresowań pozazawodowych.
5. Uwzględniając niekorzystne cechy podmiotowe, takie jak nieracjonalne przekonania, tendencje ucieczkowe i brak rzeczywistych kompetencji zawodowych.

Wczesne rozpoznanie oznak wypalenia to pierwszy krok, ale kluczowe jest wprowadzenie konkretnych działań zapobiegawczych, które pomogą zmniejszyć ryzyko wypalenia. Pamiętaj, że pracownik wypoczęty i zmotywowany to pracownik bardziej efektywny. Praca nie powinna zabierać całego czasu i energii – i to Ty, jako menedżer, możesz wspierać taką równowagę. Co możesz zrobić? Oto kilka prostych działań, które menedżerowie mogą podjąć, aby zapobiegać wypaleniu zawodowemu w swoich zespołach:

1. Promowanie zdrowej równowagi między pracą a życiem prywatnym.

• Elastyczne godziny pracy: umożliwienie dostosowania godzin pracy do potrzeb pracowników.
• Przykład z góry: menedżerowie sami powinni unikać pracy po godzinach, aby nie wywierać presji na zespół.
• Wsparcie w urlopach: zachęcanie do regularnego wykorzystywania urlopów i odłączania się od pracy w czasie wolnym.

2. Regularne rozmowy indywidualne.

• Check-iny emocjonalne: spotkania 1:1, podczas których menedżer pyta nie tylko o postępy w pracy, ale także o samopoczucie pracownika.
• Proaktywne wykrywanie problemów: wczesne zauważenie oznak przeciążenia i udzielenie wsparcia.

3. Jasne oczekiwania i priorytety.

• Unikanie nadmiaru obowiązków: pomoc w priorytetyzacji zadań i upewnienie się, że obciążenie jest realistyczne.
• Komunikacja celów: jasne określenie, co jest kluczowe, a co mniej ważne.

4. Organizacja pracy.

• Deep work: to intensywna, nieprzerwana koncentracja na zadaniach wymagających myślenia. 4 godziny dziennie głębokiej pracy mogą dać efekty porównywalne do 8 godzin zwykłej pracy. Aby wspierać deep work w zespole: ustal dedykowane godziny bez spotkań i rozpraszaczy; zapewnij ciche strefy lub pracę zdalną; pomagaj w ustalaniu priorytetów, by zespół wiedział, na czym się skupić.
• Podkreślaj sens wykonywanej pracy: pracownicy, którzy nie widzą efektów swoich zadań, mogą odczuwać narastającą niechęć do ich wykonywania. Każdy z członków zespołu powinien wiedzieć, że jego codzienna praca jest ważnym elementem całości, przyczyniającym się do sukcesu firmy.

5. Budowanie kultury wsparcia.

• Zespół jako wspólnota: tworzenie atmosfery, w której pracownicy czują, że mogą otwarcie mówić o swoich problemach.
• Zachęcanie do współpracy: promowanie współpracy i wzajemnej pomocy zamiast rywalizacji.

6. Rozpoznawanie i docenianie pracy.

• Regularne uznanie: publiczne i indywidualne docenianie wysiłku oraz osiągnięć pracowników.

7. Minimalizowanie mikro-zarządzania.

• Zaufanie pracownikom: pozwalanie na samodzielność w wykonywaniu zadań, co zmniejsza presję i zwiększa zadowolenie z pracy.
• Ograniczenie nadmiaru spotkań: pozwolenie zespołowi na skupienie się na pracy, a nie na ciągłym raportowaniu.

8. Wdrażanie praktyk odpoczynku w ciągu dnia.

• Przerwy w pracy: zachęcanie do regularnych przerw, szczególnie po intensywnych zadaniach. Kluczowe jest regularne obcowanie z naturą – nawet w przestrzeni miejskiej, takiej jak park. Już 15-minutowy spacer na świeżym powietrzu może znacząco poprawić koncentrację i efektywność. Warunki pogodowe nie mają tu większego znaczenia, ponieważ korzyści płynące z kontaktu z przyrodą są niezależne od aury.

Działania te, choć proste, wymagają konsekwencji w ich wdrażaniu i dostosowania do specyfiki zespołu. Kluczowe jest także otwarte podejście menedżera i gotowość do rozmów na temat zdrowia psychicznego.

Co może zrobić sam pracownik?

Wśród sposobów przeciwdziałania wypaleniu zawodowemu najczęściej wymienia się:

1. Ustalanie realistycznych celów, a więc możliwych do osiągnięcia. Cele idealne i odległe powinny być uzupełnione jasno określonymi celami cząstkowymi i osiąganymi.
2. Odpoczynek prowadzący do zmniejszenia napięcia związanego z pracą (robienie przerw w pracy i wykorzystywanie urlopów).
3. Aktywność fizyczna.
4. Traktowanie spraw mniej osobiście, gdyż emocjonalne zmęczenie pogłębia się przy zbytnim zaangażowaniu uczuciowym w sprawy nas bezpośrednio niedotyczące. Niebezpieczna jest bowiem utrata granic, traktowanie spraw zewnętrznych jako części siebie. Wskazany jest pewien umiarkowany stopień zaangażowania.
5. Troska o działania sprzyjające utrzymaniu i wzmocnieniu zdrowia fizycznego i psychicznego.
6. Traktowanie domu i pracy jako dwóch oddzielnych obszarów funkcjonowania; zachowanie niezbędnych granic między nimi.

Bez odpoczynku umrzemy. Dosłownie. Próba znalezienia czasu na relaks to nie problem „Pierwszego Świata” – chodzi o przeżycie. Nie jesteśmy stworzeni do nieustannego wysiłku ale do naprzemiennej pracy i wypoczynku. Dane naukowe mówią że Powinniśmy przeznaczać średnio 42% czasu, czyli około 10 godzin na dobę, na odpoczynek. Przez tyle procent czasu twoje ciało i mózg potrzebują odpoczywać. Nie musi to być codziennie, wystarczy średnio 42% w ciągu tygodnia, czy nawet w dłuższym okresie. I nie chodzi o to że „dobrze by było” poświęcić 42% czasu na odpoczynek; jeśli nie poświęcisz tych 42 proc to one cię dosłownie zatrzymają. Jeśli nie przeznaczymy czasu na wypoczynek, nasze ciało się zbuntuje i samo zmusi nas do przerwy. Jeśli myślisz że odpoczynek to dogadzanie sobie to takie stwierdzenie ma równie mało sensu jak twierdzenie że słabością czy dogadzaniem sobie jest oddychanie.

Test na wypalenie zawodowe.

Czy grozi Ci wypalenie zawodowe? Sprawdź to!

Ciągłe zmęczenie, spadek motywacji, brak satysfakcji z pracy? To mogą być sygnały wypalenia zawodowego. Wykonaj krótki test, aby zobaczyć, na jakim etapie jesteś. Pamiętaj, że nie jest to profesjonalna diagnoza, ale może być pierwszym krokiem do refleksji nad Twoim dobrostanem.

Pobierz kwestionariusz

Wypalenie to nie przypadek – to efekt przewlekłego stresu.

Kluczowym i nieodłącznym czynnikiem prowadzącym do wypalenia zawodowego jest chroniczny stres. To właśnie obecność długotrwałego stresu stanowi fundament tego zjawiska – bez niego wypalenie nie miałoby miejsca. Chroniczny stres odgrywa fundamentalną rolę w mechanizmie wypalenia zawodowego. To on stopniowo osłabia nasze zasoby, odbierając radość z pracy i życia. Ale czy da się go skutecznie kontrolować? Jak rozpoznawać pierwsze sygnały, zanim stanie się przytłaczający? Dowiesz się tego z naszego kolejnego artykułu.

---

Jeśli potrzebujesz wsparcia w procesie rekrutacyjnym lub dodatkowych rąk do pracy w ramach usługi pracy tymczasowej skorzystaj z bezpłatnej wyceny: https://tmspersonal.pl/bezplatne-konsultacje-dla-firm/

Więcej podobnych treści znajdziesz na naszym kanale YouTube, link poniżej.

https://www.youtube.com/@TMS_Personal